Reisdag 3 naar Sedona

De nacht hebben we overleeft, geen wolf of coyote gehoord en ook geen ratelslang onder het bed. Wel wakker gelegen van een ronkende airco.

Na een stevig ontbijt met ganzeneieren (die zijn groot!) vandaag tegen 9:30u vertrokken uit Kingman. Wederom over het rulle zandweggetje, maar deze keer bergaf. Alles wederom zonder kleerscheuren overleeft.
Direct weer verder op de Route66 want vandaag gaan we naar Sedona, een rit van ongeveer 190mile. Even dreigde het mis te gaan toen Pa na een kilometer of 5 ineens in de intercom zei dat ie z'n fototoestel vergeten was.
Na in lichte vloek de motoren maar aan de kant gezet om te overleggen wat te doen. Geen van beide hadden we zin om nog twee keer over dat zandweggetje te gaan. De andere optie was om Bruce (familie) te bellen om te vragen of hij met z'n 4x4 het toestel naar de weg wilde brengen waar wij het dan op zouden pikken. Helaas, welkom to the dessert, geen bereik met de mobiele telefoon ondanks onze amerikaanse simkaarten.
Net toen we bedacht hadden het maar te laten voor wat het was en Bruce te vragen 'm per UPS naar het volgende hotel te laten sturen, stopte met bijna piepende banden zojuist genoemde, al zwaaiend met een fototoestel. Opgelost!

De eerste 60 mile nog lekker uitgewaaid over de 66 met echte 'ouderwetse' plaatsjes zoals uit de film, waar we even gestopt zijn voor wat foto's. Spontaan kwamen er mensen naar ons toe om te vragen of ze 'onze' motoren mochten fotograveren. Tuurlijk mag dat en dan uiteraard niet vertellen dat ze gehuurd zijn hé ;-). Die vlaggen lokken in iedergeval wel reacties uit, ook bij tankstations. Erg leuk. Vervolgens nog 60 mile over de 89 naar het zuiden. Cruisecontrol aan en genieten maar, met één handje aan het stuur. Als lunch een lekker amerikaans belegd broodje naar binnen geschoven, het blijft toch altijd weer hard werken!

We vallen in herhaling maar waarschijnlijk hebben we vandaag de mooiste bergrit tot nu toe gemaakt. Het was een pas over 2km hoogte van zo'n 20 mile zonder ook maar één recht stukje en, ook leuk, zonder vangrail... Ik kreeg spontaan last van hoogtevrees!

Daarna in een rap tempo afgedaald richting Sedona, waarschijnlijk een nog niet ondekt wereldwonder. Als je de stad binnen komt rijden, zie je in de verte de RedRocks al omhoog toornen.
Waanzinnig om te zien. Het vervelende van dit alles is dat je foto's kan nemen wat je wil, maar het gevoel dat je krijgt als je hier rondrijd is niet over te brengen.
Als afsluiter vandaag maar weer eens een footlong (30cm) broodje bij de Subway soldaat gemaakt onder het mom dat het toch nog een beetje gezond is.
Moet zeggen, het went wel, het gaat steeds makkelijker naar binnen :-).

Morgen een korte rit naar de Grand Canyon van zo'n 110 mile, dus we mogen een keertje uitslapen.

En voor diegene die het zich afvragen, en het valt niet mee om toe te geven, maar zo'n Harley rijdt toch wel heel erg lekker. Dikke ploffen uit zo'n 1700cc tweecylinder en een mega koppel ongeacht in welke versnelling je rijdt. Als je er eenmaal aangewent bent dan... Eerst maar weer eens sparen ;-).