Reisdag 11 naar Visalia

Gisterenavond was het nog heerlijk buiten met een flink windje. We hebben tot 21.30u buiten gezeten en met wat Belgen zitten kletsen. Daarna even met het thuisfront geskyped en toen naar bed.

6 uur liep de wekker af, maar toen stond pa al onder de douche, die was er op tijd bij vandaag. Snel ingepakt en ontbeten en om 7.00u zaten we op de motor. Toen was het nog heerlijk koel en om 9 uur zaten we al halverwege de route bij Lake Isabelle. Dat kwam overigens voor een groot deel omdat het voornamelijk rechte weg was waar je met 65ml overheen mag. Wel een heel mooi stuk tussen een soort cactus-achtige bomen gereden (zie foto), wat het precies is weten we nog steeds niet.

Tijd dus voor een tankstop en even de benen strekken. Het ontbijt was al wat gezakt een honger gevoel begon al weer wat op te spelen. Toen er 10km later een Subway opdook blijken behalve Boeings ook Harleys een automatische piloot te hebben. Om half 10 zaten we dus aan ons tweede ontbijt van die morgen. De kans is groot dat we, voor we donderdag terugvliegen, alle Subway broodjes hebben uitgeprobeerd. Tot nu toe zijn ze in ieder geval allemaal even lekker.

Lake Isabella is een redelijk groot bergmeer waar veel recreatie plaats vindt. We zijn er bijna helemaal omheen gereden. Vanuit Lake Isabelle zijn we de bergen in gegaan over Glennville richting Visalia, de eindbestemming van vandaag. 'Every day is a winding road' zong Sherryl Crow ooit en dat ging vandaag helemaal op. Het gebrek aan bochten van vanochtend werd in één klap gecompenseerd op dit stukje van zo'n 50 mijl. Zo'n beetje aan de voet van deze berg kwamen we op een kruising uit waar 'out of de blue' een ouderwetse saloon stond met een paar crossmotoren (cowboys gaan ook met hun tijd mee) en bijbehorende locals die daar een biertje zaten te drinken.

Aan gezien de koffie van die morgen met een zaagtafel nog niet te snijden was, besloten we snel hier dan maar een kop koffie te proberen. Toen we binnen stapten gingen we ongeveer 40 jaar terug in de tijd. Echt een saloon zoals je die uit de films kent alleen dan zonder de klapdeurtjes. Grote jukebox in hoek overal opgezette dierenkoppen aan de muur, erg grappig.

Koffie mee naar buiten genomen en daar volgde het gebruikelijke ritueel. 'Hey, we're you guys from? Netherlands, ah great! We're you guys heading?'. Wow! Where did you start? Wow! 3000 miles? You guys crazy? Great bikes, did you rent them? etc etc.

Leuke anekdote als tussendoortje. Vragen die comboys wat we tot nu toe vinden van hun land. Waarop wij zeggen dat het hier zo mooi is, heel anders dan het Amerika wat we kennen uit de films. Schiet er eentje in de lach en zegt, 'Yeah, there aint no Arnold Swartzenegger here eej'. Vervolgens zeggen we dat we ons verbazen over hoe veilig het hier eigenlijk is, je kan zo je motor ergens weg zetten, niet op slot en er is niemand die aan je spullen zal komen. Waarop die comboy zegt; Yeah, it sure is safe to do that here, nobody will get to your stuff, and if they do, we just shoot 'em...

Al pratend vroegen ze welke weg we naar Visalia zouden nemen. Het was toen 12:30u en volgens de navigatie zouden we een uurtje later in Visalia zijn. Dat was ook het oorspronkelijke plan, zodat we de hitte voor zouden zijn. Maar ja, als dan de opperlocal zegt dat er nog een weg is die door Sequoia Forest loopt die je niet mág missen en dat een paar keer heel indringend tegen pa zegt, kan ik het laptopje weer uit de koffer halen om de route aan te passen. Dat het slechts 100 mijl om was deed toen al lang niet meer ter zake. Even voor de duidelijkheid, 100 mijl op dat soort wegen is 4 uur (!) extra. De hitte was ook geen argument meer, want die bergpas liep over 2,5km hoogte en daar is het lekker koel... En bedankt cowboy!


Spijt hebben we er niet van gehad, het was werkelijk een schitterende route. Voor je gevoel kon je na elke bocht een beer tegen komen, zo verlaten en ruig was het daar. En bóchten, bóchten, we hebben ze geteld maar bij 12543 zijn we gestopt. We hebben zeker 70 mijl lang geen enkel recht stukje gezien. Zoals pa door de intercom zei, dit noemen ze nou 'dancing with Harleys'. Daar kan geen VRO cursus in de Eiffel tegenop. De Harleys gaan ons steeds beter bevallen. Pa is al 50 jaar merkenblind voor BMW, maar volgens mij gaan nu langzaam z'n ogen open en de mijne eigelijk ook wel ;-).

In totaal hebben we vandaag ruim 470km gereden, veel meer dan de bedoeling was, maar het was het zeker waard. Morgen staat er nog een lange rit van 385km op de planning. De laatste 3 dagen komen we niet meer boven de 300km per dag. Dan kunnen we het s'ochtends wat rustiger aan doen en onderweg wat meer stil blijven staan. Al heeft Pa ondekt dat er s'werelds grootste Seaquarium in Monterey zit en laten we daar nu toevallig overnachten... En als je daar rond wil kijken, dan moet je wel de tijd nemen, dus moeten we vroeg weg uit El pPortal.... grrrrr.

Afijn, zoals gezegd, morgen een lange rit, dus om 6 uur de wekker. Ook omdat er wegwerkzaamheden zijn aan de weg die we moeten nemen. Dat doen ze hier anders dan in Nederland. Hier sluiten ze de weg gewoon 2uur af, asfalteren een stuk, laten de auto's door en sluiten 'm dan weer 2 uur af. In het weekend doen ze dat gelukkig per 20 minuten, dus dan is de vertraging niet zo groot. Desondanks toch maar vroeg op pad, we zitten nu toch in het ritme.