Reisdag 1 naar Palm Springs

Vandaag de vuurdoop. Op een totaal andere motor dan je gewend bent, in de regen en met een heel andere verkeers beleving (!) naar het zuiden toe LA uit gereden.
Dan is het toch wennen en voel je je toch hier en daar wat onzeker. In de steden heb je ontzettend veel rubberafzetting bij elk stoplicht en dat kan je nog weleens verrassen zoals we allebei vandaag ondervonden hebben. Gelukkig bleef het bij soms wat verhoogde hartslag en wat koud zweet op de rug en is alles prima verlopen.
Wat ook meehelpt is de amerikaanse mentaliteit in het verkeer. Daar kunnen we in Nederland nog wat van leren. Iedereen houdt rekening met je en dat is wel een fijne ervaring.

LA uit hebben we langs de kust gereden tot Danapoint en zijn vanaf daar het binnenland in gegaan.
Tot de middag heeft het zo af en aan geregend maar hoe verder we landinwaards reden hoe beter het werd. Ook de omgeving werd steed mooier. Als vandaag een voorbode is voor wat we nog gaan zien kan het nu al niet meer stuk. Vooral het laatste deel van Hemet naar Palm Springs was geeeeeweldig. We zijn tot meer dan 5000 voet (ongeveer 1700m) omhoog gekronkeld. Ik dacht dat de Eifel weinig rechte stukken had, maar hier kunnen ze er ook wat van, er waren stukken van 10-15 mile bij zonder ook maar één recht stukje er in.
Gelukkig waren er overal uitvalsstroken waar het langzame verkeer op uit kan wijken voor het snellere achteropkomende verkeer. Laat ik zeggen dat we daar toch wel enige
keren gebruik van hebben gemaakt. Ons geluk is dat de speedlimits hier vrij laag zijn en daar konden we ons mooi achter verschuilen ;-). Maar ook hier geldt weer; auto's kunnen soms mijlen
achter je blijven hangen (ze mogen/kunnen namelijk bijna niet inhalen), maar er zal er niet één zijn die zich geirriteerd gedraagd.
Pa is nu onze nederlandse vlaggen op de antennes aan het bevestigen, dan kweken we waarschijnlijk nog wat meer begrip!

Toen we van de laatste berg af naar beneden reden richting Palm Springs was daar ineens de zon, en hoe! In LA was het 10 graden, hier bijna 30. Het is ons gelukt om in die laatste anderhalf uur toch verkleurde (of verbrande) neus en wangen te krijgen. MOrgen maar gelijk de zonnebrand ter hand nemen.

Toen we wat zuchtend en bezweet in gingen checken ons 'beklag' deden over de hitte begon de receptioniste te lachen. 'Our summer has just started Sir! We're just getting warmed up...'.
In hoogzomer wordt het hier 52(!) graden. Goeie reden om morgen weer gelijk te vertrekken :-).

Vanavond gegeten in een ietwat foute tent met piano en allemaal bejaarde stellen. Maar dat zie je pas als je binnen zit en dan is er geen weg meer terug. "Hi, my name is Wally and I'will take of you guys tonight".
Nou Wally, doe dan maar snel wat te eten met de rekening erbij en dan zijn wij weer weg. Afijn 60 dollar armer en een uurtje later stonden we weer buiten. Wel goed gegeten gelukkig.

Morgen zo vroeg mogelijk weg want dat wordt een lange rit van 425km naar Hackberry (Kingman) waarvan een deel over de originele Route66 waar we bij verre familie zullen overnachten.